|
Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ και πρόεδρος του ΕΑΜ Β’
2,5 δις ευρώ θα είναι τα κέρδη της Οικογένειας Παπανδρέου από το κόλπο με το ΔΝΤ. Το τελευταίο κόλπο της συμμορίας των Τσαντ πριν εγκαταλείψουν την χώρα.
“Χρήματα υπάρχουν”… έλεγε με έναν σχεδόν υστερικό τρόπο ο Γιωργάκης ελάχιστες ημέρες πριν τις εκλογές. Με τα αδύναμα ελληνικά του προσπαθούσε πάση θυσία να μας πείσει ότι μας έλεγε την αλήθεια. Με τη ρητορική δεινότητα μιας ξεδοντιασμένης γριάς δεν άφηνε πεζοδρόμιο, μπαλκόνι ή μικρόφωνο, που να μην επαναλάβει τα ίδια. Ο κατά γενική ομολογία κουτός Γιωργάκης προσπαθούσε να μας πείσει ότι “έβλεπε” αυτά, τα οποία δεν “έβλεπε” κανένας άλλος Έλληνας. Τι συνέβαινε; Τόσο βλάκας ήταν; Δεν γνώριζε ότι ήταν θέμα χρόνου να αποκαλυφθεί η αλήθεια; Τόσο παθιασμένος ήταν, ώστε να ρισκάρει να καταλάβει την “καρέκλα” της εξουσίας ψευδόμενος και με τον άμεσο κίνδυνο να “καεί” πάνω σ’ αυτήν;
Εκ των υστέρων πλέον τα πράγματα άρχισαν να φαίνονται διαφορετικά. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε πως ήταν πλήρως ενημερωμένος από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για την τραγική κατάσταση της οικονομίας της χώρας. Άρα, εκ των δεδομένων γνώριζε τι συμβαίνει. Γνώριζε ότι ως κράτος και ως οικονομία πλησιάζουμε σε κάποια επικίνδυνα όρια. Όρια, τα οποία —εκτός των άλλων— έχουν σχέση και με τη δανειοληπτική μας ικανότητα. Εκ των υστέρων μαθαίνουμε ότι την ημέρα της μεγάλης “νίκης” του Giorgo κάποιοι έθεσαν σε κίνδυνο αυτήν μας την ικανότητα, παίζοντας με τα κρατικά ομόλογα στο short selling. Το Τ3 για “μυστηριώδεις” λόγους έγινε Τ10 και μέσα σε λίγες ημέρες τα ελληνικά ομόλογα έπιασαν “πάτο”, με αποτέλεσμα η δανειοληπτική μας ικανότητα να βυθιστεί στα τάρταρα.
Ταυτόχρονα, ο ίδιος άνθρωπος, που “ορκιζόταν” ότι υπήρχαν τα χρήματα, έκανε κάτι, το οποίο δεν δικαιολογείται από τη ρητορική του. Κάτι, το οποίο δεν τόλμησε και δεν έκανε καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν. Ούτε καν η κυβέρνηση Τσολάκογλου, η οποία παρέδωσε τη χώρα στους Ναζί κατακτητές. Για λόγους “μυστηριώδεις” ο Γιωργάκης έκανε μια γρήγορη απογραφή και αποτίμηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου. Γιατί να γίνει τέτοια καταμέτρηση και μάλιστα από αυτόν, στον χρόνο που ακόμα “νόμιζε” ότι τα χρήματα υπήρχαν; Πότε αποφασίστηκε αυτή η καταμέτρηση και πότε φτάσαμε στην αδυναμία δανεισμού; Εδώ δεν επιχείρησαν την καταμέτρηση αυτοί, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι “χρήματα δεν υπάρχουν” —και θα δικαιολογούνταν να ψάχνουν τις “τσέπες” του λαού και του κράτους— και το έκανε αυτός, ο οποίος δεν είχε δικαιολογία; Άρα; Άρα όλα ήταν μια παράσταση. Μας “δούλευε” εξ αρχής ο Γιωργάκης. Ο Γιωργάκης είχε πράγματι “σχέδιο”. Απλά αυτό το “σχέδιο” δεν ήταν υπέρ των Ελλήνων, αλλά υπέρ της οικογένειάς του και των διεθνών τοκογλύφων.
Στόχος του ήταν να πάρει την εξουσία με κάθε μέσο και κάθε τρόπο. Δεν τον ενδιέφερε εάν θα εκτιθόταν λίγες μέρες μετά την “κλοπή” της εξουσίας. Δεν τον ενδιέφερε εάν δεν θα εκτελούσε καθόλου τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Τι τον ενδιέφερε; Να πάρει την εξουσία. Γιατί; Για να εξυπηρετήσει τα αφεντικά του. Τους “λατρεμένους” παγκόσμιους κυβερνήτες. Τα συμφέροντά τους μπορούσε να τα εξυπηρετήσει μόνον με την εξουσία, η οποία θα του επέτρεπε να δεσμεύσει το ελληνικό κράτος σε επωφελείς γι’ αυτούς και καταστροφικές για το ίδιο συμφωνίες. Με το αζημίωτο για τον ίδιο και βέβαια για την οικογένειά του.
Βλέπουμε ότι υπό αυτό το πρίσμα δικαιολογείται η βιασύνη που τον διέκρινε για εκλογές σε μια πραγματικά δύσκολη και άρα “ανεπιθύμητη” περίοδο για τους όποιους επίδοξους κυβερνήτες της χώρας. Υπό αυτό το πρίσμα παίρνει άλλη διάσταση η βίαιη σύγκρουση του αδερφού του Νίκου με τον Βενιζέλο. Με κλωτσιές και με μπουνιές ήταν έτοιμος ο Νικολάκης να υπερασπιστεί το “δικαίωμά” της οικογένειάς του στην εξουσία και άρα το δικαίωμα του ιδίου στον πλουτισμό. Θα άφηναν τον χοντρό να τους χαλάσει τη “δουλειά”;
Ο Νίκος άρχισε να γερνά και δεν αντέχει στην ιδέα ότι θα πρέπει να ζήσει φτωχά και με μόνο κεφάλαιο τα δύο βιβλιαράκια που έγραψε για τον πατέρα του και τα αγόρασαν οι φίλοι του. Ο Νίκος μεγάλωσε με την ιδέα ότι η Ελλάδα ήταν κάτι σαν “κτήμα” της οικογένειάς του και για τα κτήματα φτάνει η ώρα που πουλιούνται, για να σωθούν οι ιδιοκτήτες. Δεν είχαν άλλα περιθώρια ως οικογένεια. Δεν διέθετε αυτή η οικογένεια το ανθρώπινο δυναμικό να συνεχίσει τη δυναστεία. Ο τελευταίος, που μπορούσε να τη συνεχίσει, ήταν ο αδερφός του Giorgo. Όμως, ο κόσμος γελούσε με τον αδερφό του. Τον αδερφό, που, όταν δεν έπεφτε από το ποδήλατο, χανόταν με το κανό. Τον αδερφό, που σκούπιζε συνεδριακά κέντρα ή κερνούσε κουραμπιέδες, γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος που μπορούσε να “πουλήσει” τον εαυτό του. Το “καλό” παιδί. Το κουτό …αλλά “καλό” παιδί του Ανδρέα.
Η κατάσταση έφτασε στα όρια, όταν αυτό το “καλό” —αλλά εξόχως κουτό— παιδί εξάντλησε τις επιλογές του. Τις δεδομένες επιλογές του με βάση τα “δικαιώματά” του. Όταν εξάντλησε τις ευκαιρίες του ως “κληρονόμος” του πατέρα του. Τότε πραγματικά η οικογένειά του θα πρέπει να τρομοκρατήθηκε. Ως οικογένεια θα τελείωναν πιο γρήγορα απ’ όσο χρόνο χρειάζεται να καεί μια χαρτοπετσέτα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τι έγινε μετά την ήττα του Giorgo στις προηγούμενες εκλογές; Ο απόλυτος ορισμός του κακομοίρη. Ένας Γιωργάκης χαμένος και αξιολύπητος, που δεν είχε πού να στραφεί. Ένας Γιωργάκης, που στην κυριολεξία έψαχνε τη μάνα του για να κλάψει στην αγκαλιά της. Θεωρούμε ότι εκείνες οι ημέρες ήταν καθοριστικές, για να εξηγηθούν όλα αυτά τα φαινόμενα που βλέπουμε σήμερα.
Είναι βέβαιον ότι, εξαιτίας του πανικού που ακολούθησε, ο Γιωργάκης από κάπου ζήτησε μια τελευταία ευκαιρία και εκ των υστέρων μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι κατόρθωσε και την πήρε. Σήμερα πιθανόν να βλέπουμε να εκτελούνται οι όροι αυτής της συμφωνίας. Ο Γιωργάκης από τότε γνώριζε ότι, αν έχανε την τελευταία ευκαιρία, δεν θα είχε άλλη. Αν και με τις ψήφους των Πακιστανών αποτύγχανε να φτάσει στην εξουσία, θα τελείωνε για πάντα. Μαζί μ’ αυτόν δεν θα είχαν άλλη ευκαιρία και οι συγγενείς του. Δεν θα τελείωνε απλά η δυναστεία. Θα αφανιζόταν η ίδια η οικογένεια. Θα είχε πρόβλημα επιβίωσης.
Αυτό ήταν το πρόβλημα της οικογένειας. Όλοι άνεργοι και άεργοι και η “μανούλα” στα πολύ στερνά της, για να τους υποσχεθεί μακρόχρονη προστασία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλοι ήταν μαθημένοι να επιβιώνουν ως ανεπάγγελτοι “συγγενείς” Πρωθυπουργών και με τον αποτυχημένο Giorgo όλα έδειχναν ότι οι Πρωθυπουργοί τελείωναν για την οικογένεια. Με αυτές τις αγωνίες και αυτά τα πάθη η οικογένεια-συμμορία έφτασε στην εξουσία …Η οικογένεια της μάδερ-φαμίλια Μαργαρίτας …Της Μαργαρίτας, με τις διασυνδέσεις στο εβραϊκό κατεστημένο των ΜΜΕ και των διεθνών τοκογλύφων.
Από αυτήν την οικογένεια προέρχεται ο σημερινός “ηγέτης” του ελληνικού κράτους. “Ηγέτης” …τρόπος του λέγειν. Φτάσαμε στο σημείο να ψηφίζουμε Πρωθυπουργό της πατρίδας μας και αυτός να μας δηλώνει ότι “αισθάνεται” νομάρχης της Παγκόσμιας Νέας Τάξης. Εμείς τον τοποθετήσαμε “αρχηγό” και αυτός δηλώνει “υπάλληλος”. Εμείς τον βάλαμε εγγυητή της ελευθερίας μας και αυτός δηλώνει πιστός δούλος της “Παγκόσμιας Διακυβέρνησης”. Αυτό όμως είναι υποβίβαση του ίδιου του τού ρόλου.
Αυτή η υποβίβαση είναι προϊόν βλακείας ή συναλλαγής; Αυτό είναι το θέμα. Αυτό είναι το αντικείμενο του κειμένου αυτού. Ο Παπανδρέου, δηλαδή, εμφανίζεται ως “υπάλληλος” της Νέας Τάξης “τζάμπα” ή το ‘χει πουλήσει το δικαίωμα του “Έλληνα Πρωθυπουργού”; Γιατί μας ενδιαφέρει να το βρούμε αυτό; Για να δούμε τι κέρδος θα μπορούσε να του αποφέρει η πώληση αυτού του δικαιώματος. Γιατί υπάρχει κέρδος; Γιατί υπάρχουν τα κρατικά δάνεια. Γιατί υπάρχουν οι τοκογλύφοι, οι οποίοι περιμένουν να εξοφληθούν και είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν, για να πάρουν τα χρήματά τους. Γιατί ένας άνθρωπος από τη θέση του πρωθυπουργού μπορεί να τους εξυπηρετήσει.
Στο σημείο αυτό μπαίνουμε στο θέμα μας. Ποιος δεν έχει ακούσει για τις διαβόητες εισπρακτικές εταιρείες; Αυτές οι εταιρείες είναι εταιρείες, οι οποίες αναλαμβάνουν να κάνουν τις εισπράξεις των τοκογλύφων απ’ όσους τους χρωστάνε. Απειλούν, εκβιάζουν, παγιδεύουν, ξεγελάνε και γενικά κάνουν ό,τι είναι δυνατόν —νόμιμο ή παράνομο— προκειμένου ο οφειλέτης να αποδώσει τα χρέη του στον δανειστή του. Το κέρδος αυτών των εισπρακτικών εταιρειών είναι ποσοστά επί των εισπράξεων. Δεν τις νοιάζει τις εταιρείες αυτές αν ο δανειστής είναι τοκογλύφος ή οτιδήποτε άλλο. Ίσα-ίσα που έχουν μεγαλύτερο κέρδος όταν είναι τέτοιος, γιατί θα είναι μεγαλύτερα τα ποσοστά τους.
Τα ποσοστά για τους “εισπράκτορες” αυτών των τοκογλύφων κυμαίνονται από 1% μέχρι και 10%, ανάλογα με το ποσό ή τη δυσκολία είσπραξης. Για ένα τεράστιο ποσό, το οποίο απαιτεί και συμπληρωματικές ενέργειες των ίδιων των τοκογλύφων, γίνεται ειδική διαπραγμάτευση. Αν, δηλαδή, υποθέσουμε ότι κάποιοι ήθελαν να εισπράξουν το ελληνικό δημόσιο χρέος, θα έκαναν ειδική διαπραγμάτευση μ’ αυτούς που θα τους το εξασφάλιζαν. Γιατί; Γιατί το ποσό είναι πολύ μεγάλο και αυτός, ο οποίος μπορεί να τους το εξασφαλίσει, τους έχει ανάγκη, για να προσεγγίσει την “πρωθυπουργική” θέση, που τους εξασφαλίζει την είσπραξη.
Για ένα ποσό λοιπόν των 250 δις —που εκτιμάται ότι είναι περίπου το ελληνικό δημόσιο χρέος— προκύπτει μια προμήθεια 2,5 δις ευρώ για τον “εισπράκτορα”. Τουλάχιστον 2,5 δις με βάση την “πιάτσα”. 2,5 δις γι’ αυτόν, ο οποίος θα εξασφαλίσει στους τοκογλύφους τη δυνατότητα να “μπουν” στην περιουσία της δανειολήπτριας Ελλάδας, για να την ξεκοκαλίσουν. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; 2,5 δις ευρώ είναι λογικό τίμημα γι’ αυτόν, ο οποίος θα τους εξασφάλιζε τη δυνατότητα ν’ αρπάξουν τα οφειλόμενα από το θύμα τους. Γι’ αυτόν, ο οποίος θα τους επέτρεπε να στείλουν εκεί τους “υπαλλήλους” τους.
Αυτόν ακριβώς τον ρόλο παίζει το ΔΝΤ. Είναι ο εισπρακτικός μηχανισμός των τοκογλύφων. Το ΔΝΤ είναι η “εγγύηση” για τους τοκογλύφους ότι θα πάρουν τα χρήματά τους. Χωρίς το ΔΝΤ είναι “γυμνοί” ιδιώτες απέναντι σε ένα κράτος, το οποίο μπορεί να αμυνθεί. Ένα κράτος, το οποίο απολαμβάνει ασυλία απέναντι σε τοκογλυφικά όρνεα. Ένα κράτος, το οποίο μπορεί να τιμωρήσει τους διεφθαρμένους πολιτικούς, που έφεραν τους τοκογλύφους στην επικράτειά του. Ένα κράτος, το οποίο μπορεί να στραφεί νομικά εναντίον αυτών των τοκογλύφων, οι οποίοι —πολύ πριν “τοκογλυφίσουν”— ήταν βέβαιον πως ήταν διαφθορείς του. Ένα κράτος, το οποίο μπορεί να τους γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του και να μην τους δώσει ούτε ένα ευρώ. Ένα κράτος, το οποίο μπορεί να τους “πιστολιάσει” χωρίς κανέναν κίνδυνο.
Στην κυριολεξία χωρίς κανέναν κίνδυνο. Γιατί; Γιατί συνήθως οι ιδιώτες, όταν δανείζουν, φροντίζουν να κάνουν τόσες πολλές απάτες και τοκογλυφίες, ώστε να καλύπτουν εκ των προτέρων τη ζημιά τους από μια ενδεχόμενη άρνηση εξόφλησης από την πλευρά του θύματός τους. Γιατί η πιο διαδεδομένη διεθνής πρακτική είναι η μη αποπληρωμή ενός μεγάλου δημόσιου χρέους, παρά το αντίθετο. Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο άρνησης χρέους —από τα πολύ παλιά—, όταν οι νεοσύστατες ΗΠΑ αρνήθηκαν τα χρέη τους προς τους Βρετανούς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τα πρόσφατα παραδείγματα της Αργεντινής ή του Εκουαδόρ και βεβαίως αυτό της Ισλανδίας. Της Ισλανδίας, που, όταν οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί “επενδυτές” απαίτησαν τα “χαμένα”, πήραν αυτά, που δεν περιγράφονται. Άλλωστε ο Φράνσις Γουόκερ —ένας από τους ιδρυτές της δημόσιας οικονομικής τον 19ο αιώνα— έγραψε: “Κανένα μεγάλο εθνικό χρέος δεν πληρώθηκε ποτέ ούτε αντιμετωπίστηκε με κάποιον άλλο τρόπο, εκτός από την άρνηση της αποπληρωμής του”.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος στον μεγαλύτερο όγκο του οφείλεται σε ιδιώτες τοκογλύφους. Ούτε καν σε εθνικές τράπεζες ή σε “δεξαμενές” πλούτου άλλων κρατών, όπως είναι τα ασφαλιστικά ταμεία τους. Αυτοί οι τοκογλύφοι —αν ασχοληθεί κάποιος μαζί τους— έχουν πάρει ήδη πολλαπλάσια από αυτά που τους οφείλονται. Είναι σαν τις τράπεζες, που, πολύ πριν φτάσουν να απειλούν τον δανειολήπτη με κατασχέσεις, του έχουν ξεκοκαλίσει όλη την περιουσία. Επιπλέον, ως ιδιώτες, έχουν ελάχιστα νομικά μέσα να διεκδικήσουν το χρέος ενός κράτους σε όλο του το μέγεθος. Δέκα σέντς στο ευρώ να πάρουν, πάλι ευχαριστημένοι θα είναι. Τα 250 δις χρέους γίνονται με συνοπτικές διαδικασίες 25 δις. Γι’ αυτόν τον λόγο φοβούνται το “πιστόλι”. Αυτός ήταν ο φόβος των τοκογλύφων και αυτόν τον φόβο τους τον εξάλειφε το ΔΝΤ.
Γιατί; Γιατί το ΔΝΤ είναι ένας “μετατροπέας” χρημάτων και υποχρεώσεων. Το ΔΝΤ μετατρέπει τα χρέη του κράτους απέναντι σε ιδιώτες —και μάλιστα απατεώνες— σε χρέη του κράτους απέναντι σε άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Μετατρέπει τα ακίνδυνα χρέη του ελληνικού κράτους απέναντι σε ιδιώτες σε επικίνδυνα χρέη απέναντι σε κράτη και λαούς. Αυτό ακριβώς κάνουν τώρα με το ΔΝΤ. Βάζουν την Ελλάδα να “δανείζεται” από τους λαούς, για να ξεπληρώνει τους τοκογλύφους. Όταν θα τους ξεπληρώσει πλήρως, θα έχει μπροστά της ακόμα μεγαλύτερο χρέος, το οποίο όμως —δυστυχώς γι’ αυτήν— θα είναι χρέος απέναντι σε λαούς. Το “μοιραίο” της χρεοκοπίας δεν θα το αποφύγει, εφόσον εξακολουθεί να δανείζεται, χωρίς να παράγει, αλλά οι συνέπειες θα είναι πολύ χειρότερες, εφόσον απέναντί της θα στέκονται κράτη και λαοί και όχι τα λαμόγια της τοκογλυφίας. Οι τοκογλύφοι θα έχουν πάρει ήδη τα χρήματά τους και θα τα ξεκοκαλίζουν στα διάφορα σημεία του Πλανήτη.
Αυτός είναι ο ρόλος του ΔΝΤ. Μετατρέπει τα άδικα κέρδη των απατεώνων σε δίκαιες απαιτήσεις εθνικών τραπεζών ή ασφαλιστικών ταμείων άλλων λαών. Ταυτόχρονα “νομιμοποιεί” και τα κέρδη των συνεργατών των τοκογλύφων. Μετατρέπει τα “μαύρα” χρήματα των διεφθαρμένων αξιωματούχων ενός διεφθαρμένου κράτους σε νόμιμα χρήματα “πετυχημένων” πολιτών ενός κατεστραμμένου κράτους. Μετά το ΔΝΤ, δηλαδή, δεν υπάρχει διαφθορά, γιατί απλά μετακινήθηκαν οι υποχρεώσεις. Διαφθορά υπάρχει για όσο διάστημα υπάρχουν οι “ανοικτές” δοσοληψίες μεταξύ των διεφθαρμένων και των διαφθορέων, που είναι οι τοκογλύφοι. Από τη στιγμή που οι τοκογλύφοι ξεπληρωθούν και άρα οι δοσοληψίες “κλείσουν”, βγαίνουν από το “κάδρο” και μαζί μ’ αυτούς βγαίνουν και οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι οποίοι τους έβαζαν στο “κάδρο”. Μετά μένουν τα χρέη απέναντι στους νέους δανειστές, οι οποίοι είναι νόμιμοι.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Το ΔΝΤ είναι ο απαραίτητος μηχανισμός, για να “απεμπλακούν” οι διεθνείς τοκογλύφοι από τα δάνεια της πατρίδας μας. Το ΔΝΤ είναι ο απαραίτητος μηχανισμός, για να απομακρυνθούν οι εγκληματίες από τον τόπο του εγκλήματος. Το ΔΝΤ του Εβραίου Στρος Καν είναι το “εργαλείο” της εβραϊκής συμμορίας, που λυμαίνεται τον Πλανήτη ολόκληρο. Την εβραϊκής συμμορίας των Εβραίων Μπενράκε, Τρισέ, Σόρος, του Μπλακφέιν, του Μπάφετ κλπ.. Αυτή η εβραϊκή συμμορία προσέλαβε τον Εβραίο Γιωργάκη, για να της εξασφαλίσει τις εισπράξεις της στην Ελλάδα. Ο Εβραίος Γιωργάκης, με τις ευχές των Εβραίων κεντρικών τραπεζιτών των ΗΠΑ και της ΕΕ, κάλεσε τον Εβραίο Στρος Καν του ΔΝΤ να σώσει την οικονομία της Ελλάδας.
Οι Εβραίοι, θα σώσουν την οικονομία των μισητών γι’ αυτούς Ελλήνων !!! …Την οικονομία των εθνικών τους εχθρών …Των εχθρών, των οποίων την καταστροφή τους εύχονται στην πιο μεγάλη εθνική τους γιορτή. Αυτό είναι κάτι, το οποίο δεν στέκει ούτε ως ανέκδοτο. Αυτό λοιπόν το δικό τους ΔΝΤ θα τους “αναγνωρίσει” χωρίς καμία έρευνα τα “χρέη” της Ελλάδας και στη συνέχεια το ίδιο το ΔΝΤ θα “δανειστεί” εκ νέου και στο όνομα της Ελλάδας, για να τους ξεπληρώσει. Με συνοπτικές διαδικασίες θα αναγνωριστούν σαν νόμιμα τα δισεκατομμύρια που οφείλονται στους τοκογλύφους και η Ελλάδα θα δανείζεται από τους λαούς, για να τους ξεπληρώσει. Δεν θα γίνει δηλαδή αυτό, το οποίο είπαμε ότι φοβούνται οι τοκογλύφοι. Δεν θα γίνει η αναπόφευκτη στάση πληρωμών του ελληνικού κράτους.
Γιατί τη φοβούνται αυτήν τη στάση τόσο πολύ; Γιατί θα πρέπει να επανεξεταστούν όλα τα χρέη από την αρχή. Θα πρέπει ν’ αναζητηθούν αυτοί, οι οποίοι συνάψανε τα μεγάλα δάνεια, οι όροι των δανείων αυτών και τα κέρδη των εμπλεκομένων. Ο απόλυτος εφιάλτης των τοκογλύφων, εφόσον με αυτόν τον τρόπο υπάρχει γι’ αυτούς ο κίνδυνος όχι μόνον ν’ αποκαλυφθεί ο δικός τους ρόλος, αλλά ν’ αποκαλυφθούν και οι συνεργάτες τους στην Ελλάδα. Κινδυνεύουν να χαθούν όχι μόνον τα κέρδη του παρελθόντος, αλλά και οι προοπτικές για μελλοντικά κέρδη. Κινδυνεύουν με αυτόν τον τρόπο όχι μόνον να μην δουν “μαλλί”, αλλά να φύγουν “κουρεμένοι”. Κινδυνεύουν όχι μόνον να μην μπορούν να διεκδικούν, αλλά να πέσουν θύματα διεκδικήσεων. Κινδυνεύουν να κλείσουν οι πόρτες των θυμάτων τους, εφόσον η αποκάλυψη των συνεργατών τους θα τους κάνει απαγορευτική την επαναδραστηριοποίησή τους στην Ελλάδα.
Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πόσο “ψαχνό” έχει η σχέση Σημίτη-Goldman Sachs και θα καταλάβει το πρόβλημά τους. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πόσο “ψαχνό” έχει η σχέση OTE με τη Ντόιτσε Τέλεκομ, τη Siemens και τους δανειστές μας και θα καταλάβει το πρόβλημά τους. Οι δανειστές μας “λάδωναν” τους πολιτικούς να δημιουργούν διαρκώς νέα χρέη με τις υπερτιμολογήσεις των προμηθειών των μεγάλων ΔΕΚΟ. Η Siemens έκανε μόνη της τις υπερτιμολογημένες ελληνικές “παραγγελίες” και η ίδια μας υποδείκνυε τον τοκογλύφο από τον οποίο θα δανειζόμασταν. Οι Έλληνες αξιωματούχοι απλά παρίστατο, όταν δεν έκαναν βόλτες με τα γιότ των Χριστοφοράκων. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε το ελληνικό δημόσιο χρέος και κανένας από αυτούς δεν θέλει να ψάχνουν οι Έλληνες τα ΠΩΣ και τα ΓΙΑΤΙ αυτού του χρέους.
Επί δύο τουλάχιστον δεκαετίες λεηλατήθηκε το σύμπαν. Όλα στημένα και ο καθένας έπαιρνε ό,τι προβλεπόταν. Οι δανειστές εξασφάλιζαν άπειρα χρωστούμενα, οι προμηθευτές έναν αφελή δημόσιο μεγαλοπελάτη, οι ιμπεριαλιστές τζάμπα ΔΕΚΟ και οι πολιτικοί μεγάλους λογαριασμούς στην Ελβετία. Διαφθορείς και διεφθαρμένοι πλήρως ικανοποιημένοι. Κατακτητές και δωσίλογοι σε πλήρη συνεργασία.
…Όλα αυτά, όμως, υπό μία προϋπόθεση. Την τελευταία στιγμή να πληρώσει το “κορόιδο”. Αν δεν πληρώσει, δεν έκαναν τίποτε. Αν δεν πληρώσει ο ελληνικός λαός, τζάμπα έπαιζαν με τις βαλίτσες και με τους λογαριασμούς στην Ελβετία. Αν δεν πληρώσει ο λαός, τζάμπα έπαιζαν με τα δικά τους τα λεφτά. Πάλι από την αρχή θα ξεκινούσαν τα πράγματα, εφόσον θα άνοιγαν από την αρχή όλες οι υποθέσεις.
Άρα; Άρα το ζητούμενο γι’ αυτούς ήταν να κατορθώσουν να βάλουν την Ελλάδα να τους πληρώσει, χωρίς να αντιδράσει. Να βάλουν τη χώρα στο ΔΝΤ. Τον διεθνή οργανισμό, ο οποίος θα δανειστεί από τους λαούς, για να ξεπληρώσει τους ιδιώτες τοκογλύφους. Τον διεθνή οργανισμό, ο οποίος θα “μεταβιβάσει” το ελληνικό χρέος από κοινούς ιδιώτες-δανειστές σε κράτη-δανειστές. Τον διεθνή οργανισμό, ο οποίος θα μετατρέψει τα “αέρινα” και χωρίς εγγυήσεις δάνεια των τοκογλύφων σε ενυπόθηκα δάνεια. Τον διεθνή οργανισμό, ο οποίος θα μετατρέψει τις επισφαλείς “επενδύσεις” των τοκογλύφων σε ελληνικά ομόλογα σε ασφαλή ενυπόθηκα δάνεια.
Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό ζήτημα, που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, ο οποίος πέφτει θύμα της προπαγάνδας των τοκογλύφων. Το ελληνικό δημόσιο χρέος στο μεγαλύτερο του μέρος δεν είναι καν χρέος. Το ελληνικό δημόσιο χρέος σε ένα ποσοστό της τάξης του 60% είναι ομόλογα. Με τα ομόλογα, δηλαδή, το ελληνικό κράτος φαινόταν ότι δανειζόταν χρήματα, αλλά το δάνειο στην πραγματικότητα δεν ήταν δικό του. Το δάνειο ήταν εξ’ αρχής πληρωμένο, εφόσον το πλήρωναν οι “επενδυτές”. Άρα δεν ήταν δάνειο του ελληνικού κράτους και ό,τι αυτό συνεπάγεται στο θέμα των υποχρεώσεων. Η Ελλάδα απλά ζητούσε χρήματα με μια υπόσχεση κέρδους. Μια αφηρημένη υπόσχεση κέρδους.
Μια ενδιάμεση τράπεζα έδινε στην Ελλάδα τα χρήματα που ζητούσε και τα χρήματα αυτά —που αυτή η τράπεζα της έδινε— τα έπαιρνε κατόπιν από τους “επενδυτές”. Οι “επενδυτές” αγόραζαν ομόλογα και περίμεναν κέρδη. Ήλπιζαν σε κέρδη. Δεν δάνειζαν στην Ελλάδα με τόκο. Περίμεναν αποδόσεις μεγάλων κερδών από τις ανάγκες της Ελλάδας. Άρα …ρίσκαραν. Τα ομόλογα, δηλαδή, είναι “ευκαιρίες”, που έδωσε το ελληνικό κράτος σε “επενδυτές”, για να κερδίσουν χρήματα, βασιζόμενοι στις δικές του δανειακές ανάγκες. Πληρώνουν οι “επενδυτές” τις προηγούμενες δανειακές του ανάγκες, για να ξεπληρωθούν από τις επόμενες. Εκεί δηλαδή “περιμένουν“ τα κράτη, για να εξυπηρετήσουν τις“υποσχέσεις“ τους. Για να ξαναπάρουν δάνεια τα κράτη, θα πρέπει να πληρώσουν τις προηγούμενες“υποσχέσεις“ τους.
Αυτό είναι το τραπεζικό “προϊόν“, που λέγεται κρατικό ομόλογο. Υπόσχεται μεγάλα κέρδη και άρα δεν μπορεί από τη φύση του να είναι ασφαλές. Υπάρχει μεγάλο ρίσκο, όταν επενδύεις σε αδύναμους “παίκτες”, όπως είναι τα φτωχά κράτη. Τα κρατικά ομόλογα μοιάζουν με τις μετοχές μιας εταιρείας, οι οποίες διακινούνται στο χρηματιστήριο μεταξύ των επενδυτών και ερήμην της εταιρείας την οποία αφορούν. Μοιάζουν, γιατί αποδίδουν κέρδη ανάλογα με το ύψος της επένδυσης. Αν πάει καλά η εταιρεία, θα αποδώσει μέρισμα. Αν δεν πάει καλά, δεν θα αποδώσει. Αν πάει καλά η εταιρεία, οι μετοχές είναι χρήμα. Αν δεν πάει καλά, είναι “κομφετί”. Τα κρατικά ομόλογα μάλιστα δεν έχουν καν τις ιδιότητες των συμβατικών μετοχών, γιατί ο επενδυτής δεν έχει κανένα νομικό δικαίωμα απέναντι στην εταιρεία ή το κράτος που τα εξέδωσε. Δεν έχει κάνει την παραμικρή σύμβαση μ’ αυτήν και άρα δεν έχει μερίδιο από την περιουσία της. Έχει μερίδιο μόνον από τα κέρδη της, όπως τα αντιλαμβάνεται αυτός, ο οποίος του πούλησε το “προϊόν“.
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, τα ομόλογα μοιάζουν με τα αποκόμματα των γραφείων στοιχημάτων. Αυτός, ο οποίος τα έχει, διεκδικεί κέρδη, αλλά χωρίς δικαιώματα πέρα από αυτά τα κέρδη. Όταν υπάρχουν κέρδη, τα αποκόμματα είναι νόμιμα και πανίσχυρα έγγραφα. Όταν δεν υπάρχουν τέτοια, είναι άχρηστα χαρτιά. Δεν έχει κανένα δικαίωμα, όπως δεν έχει κανένα δικαίωμα ένας “αλογομούρης”, ο οποίος τζογάρισε άπειρα χρήματα σε ένα άλογο, που τσακίστηκε στον ιππόδρομο. Με τα χρήματά του μπορεί το άλογο να έφαγε και να προπονήθηκε, αλλά, όταν έχασε την “κούρσα”, αυτά τα χρήματα πήγαν στον “κουβά”. Τα πετάει τα “αποκόμματα” των “χρημάτων” ως σκουπίδια στις κερκίδες και δεν διεκδικεί ούτε τον στάβλο ούτε το τρέιλερ που κουβαλά το άλογο. Δεν “γνωρίζει” το άλογο ποιος “έπαιξε” πάνω του. Δεν θα έπαιρνε κέρδη από τα κέρδη του και δεν έχει λόγο να καλύψει με την περιουσία του τις ζημιές του. Στον “κουβά” κατευθείαν τα αποκόμματα του τζογαδόρου.
Ας πρόσεχε. “Μάτια του παζάρια του” …όπως λέει ο λαός. Έξυπνος, αν έκανε τη σωστή επένδυση και επέλεξε τη σωστή εταιρεία και βλάκας, αν έκανε το αντίθετο. Η εταιρεία όμως δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί του. Το λέει άλλωστε και ο ίδιος ο ορισμός των ομολόγων. Δεν εγγυούνται μελλοντικά κέρδη, εξαιτίας των κερδών του παρελθόντος. Οι τοκογλύφοι έχουν τέτοια “αποκόμματα” στην αναπτυξιακή “κούρσα” του ελληνικού κράτους και κανένα άλλο δικαίωμα. Έπαιξαν και έχασαν. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουν ανάγκη το ΔΝΤ. Αυτός ο οργανισμός θα “υποθηκεύσει” ολόκληρη τη χώρα, μετατρέποντας τα άχρηστα ομόλογα των τοκογλύφων σε υπερπολύτιμα ενυπόθηκα δάνεια. Αυτός θα απειλήσει την εθνική ακεραιότητα της πατρίδας μας.
Όπως λοιπόν οι κοινοί τοκογλύφοι έτσι και οι διεθνείς τοκογλύφοι θα πλήρωναν τα προβλεπόμενα από την “πιάτσα” χρήματα, για να μπει ένας εισπρακτικός μηχανισμός στην Ελλάδα, που θα τους εξασφαλίσει τα χρήματά τους. Εδώ είναι το δύσκολο. Ποιος θα βάλει έναν τέτοιο μηχανισμό μέσα στη χώρα; Ποιος “ηγέτης” της θα της έδινε αυτήν την “αυτοκτονική” συμπεριφορά; Ποιος ηγέτης θα ξεπουλούσε τη χώρα, για να δώσει τα “κέρδη” στους τοκογλύφους; Ποιος ηγέτης θα λειτουργούσε εις βάρος των συμφερόντων του λαού και υπέρ των τοκογλύφων, οι οποίοι δεν εννοούν να πιστέψουν ότι …αυτός που παίζει μπορεί και να χάσει; Ποιος ηγέτης στην πραγματικότητα θα πρόδιδε την Ελλάδα; Ποιος ιδιοκτήτης “ίππου” θα μάζευε τα σκουπίδια των αποκομμάτων των στοιχημάτων των τζογαδόρων του ιππόδρομου, για να τα “αναγνωρίσει” επίσημα σαν δικά του χρέη;
Σκεπτόμενος κάποιος απλά, εύκολα μπορεί να φτάσει σε μια άκρη. Ποιος ήταν αυτός, ο οποίος πρώτος ανέφερε τον όρο “ΔΝΤ”; Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ήταν αυτός; Αυτός, ο οποίος μέχρι τότε ήταν ο μόνος που “γνώριζε” πού βρίσκονταν τα “λεφτά”. Αυτός ήταν ο πρώτος και ο μόνος που ανέφερε τον όρο “ΔΝΤ”. Μέχρι τότε αυτός ο όρος δεν υπήρχε καν στην καθημερινή ορολογία του ελληνικού λαού. Το ΔΝΤ —μέχρι τη διακυβέρνηση του Γιώργου— ήταν ένας οργανισμός, ο οποίος αφορούσε τα κράτη της υποσαχάριας Αφρικής, τις Μπανανίες της Λατινικής Αμερικής, κάτι “πλημμυρισμένους” Ασιάτες και κανέναν άλλο.
Ο Γιώργος λοιπόν ήταν αυτός, ο οποίος πρώτος απ’ όλους ανέφερε αυτόν τον όρο. Για ποιον λόγο μπήκαμε αναγκαστικά σ’ αυτόν τον μηχανισμό; Εξαιτίας της αδυναμίας δανεισμού μας. Μια αδυναμία, η οποία ήταν τεχνητή, εφόσον η κατάσταση της Ελλάδας δεν ήταν πολύ χειρότερη από αυτήν πολλών άλλων κρατών. Δεν ήταν η Ελλάδα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από χώρες, οι οποίες εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να δανείζονται. Το πρόβλημα του δανεισμού της Ελλάδας οφειλόταν στην κατάρρευση της αξίας των ελληνικών κρατικών ομολόγων. Πώς όμως κατέρρευσαν τα ομόλογα αυτά; Τι σχέση έχει η Τράπεζα της Ελλάδας; Γιατί άλλαξαν εσωτερικοί κανονισμοί της λειτουργίας της την επομένη της νίκης του Γιώργου στις εκλογές; Ο Γιώργος, λοιπόν, δεν ήταν μόνον αυτός, ο οποίος “ονειρεύτηκε” πρώτος το ΔΝΤ, αλλά εξαιτίας του είδαμε το “όνειρό” του να παίρνει σάρκα και οστά.
Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς βγαίνει ο τίτλος του άρθρου; Δεν χρειάζονται μυστικές πληροφορίες, που να μας αποκαλύπτουν ότι η οικογένεια Παπανδρέου πήρε από τους τοκογλύφους προμήθεια 2,5 δις ευρώ. Γνώσεις χρειάζονται. Αν γνωρίζει κάποιος την “πιάτσα”, μπορεί να βγάλει τις “ταρίφες”. Αυτό, το οποίο λέμε, είναι ότι …θα είναι κορόιδα οι Παπανδρέου, αν δεν πάρουν αυτό το ποσό για τις προδοτικές ενέργειές τους. Τουλάχιστον αυτό το ποσό, εφόσον αυτή είναι η ελάχιστη “ταρίφα” γι’ αυτά που έκαναν εις βάρος της Ελλάδας. Τόσα κέρδη αποφέρει η υπηρεσία τους απέναντι στους τοκογλύφους. Τόσα χρήματα “νομιμοποιούνται” να ζητήσουν ως οικογένεια από την Goldman Sachs, τη Ντόιτσε Μπανγκ, τον Σόρος ή τον Μπάφετ. Αυτό είναι το λογικό “τίμημα” της πιάτσας. Τους εξασφαλίζεις 247,5 δις ευρώ και σου δίνουν δώρο τα 2,5 δις. …Απλά πράγματα, τα οποία συμβαίνουν καθημερινά.
Επειδή λοιπόν δεν θεωρούμε τον Γιώργο τόσο κουτό, τη Μαργαρίτα τόσο φιλέλληνα και τον Νίκο τόσο αδιάφορο για τον πλούτο, είμαστε βέβαιοι ότι δεν έκαναν τίποτε τζάμπα. Είμαστε βέβαιοι ότι τα “πήραν”. Ποια είναι η απόδειξη ότι τα “πήραν”; Η απόδειξη είναι ότι οι πράξεις τους έχουν έναν πολύ οργανωμένο χαρακτήρα, πράγμα το οποίο αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται περί σωρείας τυχαίων ατυχών επιλογών και πράξεων. Υπάρχει ολόκληρη οργάνωση, που δίνει άλλα χαρακτηριστικά στο “τυχαίο” γεγονός της εισόδου μας στους μηχανισμούς του ΔΝΤ. Η οργάνωση αποκαλύπτει ότι η πράξη τους αυτή δεν ήταν μια μεμονωμένη πράξη βλακείας.
Ας σκεφτεί κάποιος το πολύ απλό. Ένας βλάκας μπορεί να παίζει με τα “σπίρτα” μέσα σε μια αποθήκη καυσίμων, επειδή απλά είναι βλάκας. Αν, παίζοντας με αυτά τα “σπίρτα”, η φωτιά πάρει —για τυχαίους λόγους— ανεξέλεγκτες διαστάσεις και καεί και ο ίδιος στην προσπάθειά του να διαφύγει, τότε το γεγονός είναι αναμφισβήτητα τυχαίο και είναι καθαρά μια πράξη βλακείας. Αν όμως κάποιος αποδείξει ότι αυτός, ο οποίος παίζει με τα “σπίρτα”, φροντίζει η φωτιά να επεκταθεί και να “φουντώσει” και ταυτόχρονα έχει σχέδιο διαφυγής, το οποίο θα του επιτρέψει να επιβιώσει σε κάθε περίπτωση, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Φωτιά μπορεί να βάλει ο καθένας από βλακεία. Από βλακεία, όμως, δεν παίρνεις ένα μπιτόνι με βενζίνη, για να κατευθύνεις τη φωτιά εκεί όπου κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά και καθιστά την πυρόσβεση αδύνατη. Από βλακεία δεν εξασφαλίζεις μόνον για τον εαυτό σου τη μοναδική διέξοδο διαφυγής.
Αυτά ακριβώς αναζητούμε στην περίπτωσή μας. Το πλαίσιο της λογικής μιας εσκεμμένης “εμπρηστικής” ενέργειας από έναν εμφανώς βλάκα, ο οποίος δήθεν παίζει με τα “σπίρτα” και στο μέλλον θα επικαλεστεί το άλλοθι της βλακείας. Τι θέλουμε να πούμε μ’ αυτό; Η βλακόφατσα του Γιώργου είναι ένα καλό “άλλοθι”, αλλά αυτό δεν θα φτάνει. Έστω ότι από τη βλακεία του Παπανδρέου το ΔΝΤ μπήκε στην Ελλάδα και μπορεί να της βάλει “φωτιά”. Μπορεί αυτή η φωτιά να σταματήσει ή μήπως ο Παπανδρέου φρόντισε να μην υπάρχει αυτή η πιθανότητα; Μπορούν οι Έλληνες να τη “σβήσουν” ή ο ίδιος ο Παπανδρέου φρόντισε να “παγιδεύσει” τη χώρα, ώστε κάποιοι να μπορούν να απειλούν τους Έλληνες με “κατάρρευση” της Ελλάδας κάθε φορά που θα επιχειρούν να σωθούν από τη φωτιά;
Πάνω σ’ αυτήν τη βάση σκέψης αναζητούμε τις λύσεις στις απορίες μας. Υπό αυτό το πρίσμα ανάλυσης βλέπουμε ότι συνδέονται μεταξύ τους όλα τα “επιτεύγματα” της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου έβαλε ο ίδιος “φωτιά” στη χώρα με το ΔΝΤ και δεν βρήκε τη χώρα να “καίγεται”, όπως ισχυρίζεται. Τι σημαίνει αυτό; Έφερε ο ίδιος το ΔΝΤ και δεν βρήκε μια χρεοκοπημένη χώρα, στην οποία αναγκαστικά πηγαίνει το ΔΝΤ. Εξαιτίας δηλαδή του Παπανδρέου, συνέβη το εξής πρωτοφανές φαινόμενο. Όλες οι χώρες, στις οποίες πήγε το ΔΝΤ, πρώτα χρεοκόπησαν, δηλώνοντας στάση πληρωμών και κατόπιν εμφανίστηκε το ΔΝΤ, για να τις διατηρήσει σε λειτουργία. Στην Ελλάδα το ΔΝΤ μπήκε μέσα σ’ αυτήν πριν χρεοκοπήσει η χώρα. Ο “ιατροδικαστής”, δηλαδή, ανέλαβε τον “άρρωστο” πριν αυτός πεθάνει.
Αυτό συνέβη γιατί σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τα χρέη είχαν καταστρέψει τις χώρες και το ΔΝΤ ως “ιατροδικαστής” πήγαινε για τον διαμελισμό του “πτώματος”. Στην περίπτωση της Ελλάδας τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Το ΔΝΤ δεν ήρθε για να τεμαχίσει λεία γιατί η Ελλάδα ήταν “ζωντανή”. Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε, γιατί απλά δεν είχε εκείνα τα τεράστια χρέη, που να δικαιολογούν χρεοκοπία. Η Ελλάδα είχε ομόλογα-υποσχέσεις, τα οποία έπρεπε με κάποιον τρόπο να μετατραπούν σε χρέη, προκειμένου να οδηγηθεί στη συνέχεια σε χρεοκοπία. Το ΔΝΤ ήρθε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο στην Ελλάδα. Ήρθε για να μετατρέψει τα “κομφετί” των άχρηστων ομολόγων των τοκογλύφων σε νόμιμα χρέη και τα οποία χρέη θα μας οδηγήσουν σε βέβαιη χρεοκοπία μετά από λίγα χρόνια. Το ΔΝΤ δηλαδή ήρθε στην Ελλάδα ως “κυνηγός” για να “σκοτώσει” και όχι ως “πτωματοφάγος” για να μοιράσει “μέλη” σε δανειστές. Ήρθε για να βάλει “φωτιά” και όχι για να ψάχνει στα “αποκαΐδια”, όπως κάνει συνήθως. Αυτήν τη “φωτιά” έφερε ο Παπανδρέου στην “εύφλεκτη” πατρίδα μας.
Αυτό όμως δεν έφτανε. Έπρεπε η “φωτιά” του ΔΝΤ να “κάψει” όλη την χώρα σε όλα της τα μήκη και τα πλάτη της. Γι’ αυτόν τον λόγο έβαλαν τον δικό τους “πρωθυπουργό” να καταμετρήσει την ακίνητη περιουσία της χώρας, ώστε να “πείσουν” τους λαούς και τα κράτη ότι υπάρχει περιουσία, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα, για να ξεπληρώσει τους τοκογλύφους. Αν δεν “μετρούσε” ο Γιωργάκης την ελληνική περιουσία, πώς θα εξασφάλιζε το ΔΝΤ τη χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών λαών, προκειμένου να “μεταλλάξει” τα ελληνικά χρέη; Προκειμένου να δημιουργήσει συνενόχους για τη μελλοντική πίεση εις βάρος της Ελλάδας; 140 δις θέλουν να πάρουν από τους Ευρωπαίους, για να τα δώσουν στους τοκογλύφους. Η αποτίμηση της δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας ήταν αυτή, που έκανε τόσο πρόθυμα και “αλληλέγγυα” τα ευρωπαϊκά κράτη. Μέχρι και η κακομοίρα η Ιρλανδία βιάστηκε να δανειστεί χρήματα, για να μας δανείσει.
Αυτή η καταμέτρηση ήταν απαραίτητη, γιατί μόνο του το ΔΝΤ ήταν αδύνατο να τα καταφέρει, εφόσον η χρηματοδοτική του δυνατότητα ήταν κάποια λίγα δεκάδες δις, τη στιγμή που η μετάλλαξη απαιτούσε πάνω από εκατό δις. Όπως είπαμε και πριν πάνω από 140 δις θα κληθούν να δώσουν οι Ευρωπαίοι και έπρεπε να βλέπουν εγγυήσεις μπροστά τους. Άρα; Άρα ο Γιωργάκης, με την είσοδο του ΔΝΤ στη χώρα, άναψε “φωτιά” σ’ αυτήν, αλλά ταυτόχρονα με την καταμέτρηση της δημόσιας περιουσίας τής έδωσε “καύσιμο” για να συνεχίσει να “καίει”, γιατί χωρίς “καύσιμο” δεν θα υπήρχαν πρόθυμοι δανειοδότες Eυρωπαίοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου